Clubrit 14
Rik van Looy classic
Vlaams-klassieke Rik van Looy Classic
Als eerbetoon aan het vorig jaar overleden belgische sprintkanon uit de jaren ’50 en ’60, stond op 6 juni 2025 de Rik van Looy Classic op het programma. Na de eervolle necrologie van deze wielerheld door Peter S., stond een grote delegatie driesprongers bij Plus Manniën klaar om zijn tanden in de 143km tellende clubrit te zetten.
Nu waren er voor deze zondag wel wat buitjes voorspeld. Tegen de gewoonte in besloot ondergetekende om tegen 06.30u maar met de auto naar de start af te reizen. Op dat moment namelijk, deed een bijna-wolkbreuk het pittoreske Nispen aan. Gezien de windrichting was de kans aanzienlijk dat deze zich naar het rucphense zou verplaatsen…
En jawel; bij de eerste omwentelingen van de crank liet Pluvius zich al van zijn beste kant zien. Een donkergrijze wolk volgde ons peloton op de voet en de inhoud ervan daalde hard en voortdurend op de fietshelmen neer. Bij Achtmaal aangekomen had niemand nog en droge draad aan zijn lijf en hadden regenjassen en overschoenen het al lang opgegeven. Een voorjaars deja-vu.
De wolk volhardde en liet velen in vertwijfeling. Mooi dïe groepsdynamiek dan.
Individuele gedachten die variëren van:
“Wat doe ik? Ik laat mun eige op mijn vrije zondag toch zeker nie zeiknat regenen?
Ik ben nie gek. Er komen nog wel droge dagen”
of
“Ik ben nou toch nat en morgen heb ik weer andere verplichtingen”
en
“Potverdikke, ik sta er goed voor in het klassement en dit kan wel eens de beslissende slag zijn…”
tot aan
“Als ik da kutverslag nie had moeten schrijven, draaide ik ook om…”
Hoe dan ook, wat restte was slechts een 5-tal die de reis besloot voort te zetten.
Zoals zo vaak klaarde het vrij snel daarna enigszins op en ontspon zich een mooie en afwisselende tour door de belgische Kempen. Eerst naar beneden in zuid-oostelijke richting en bij Brecht richting Rijkevorsel en Beerse. Dan door Gierle en langs Lille (NB daar waar Wout van Aert opgroeide) en vervolgens ging het richting de voormalige woonplaats van onze held Van Looy; Herentals. We besloten zijn monument op de grote markt maar voor een volgende keer te laten.
De wind (was er eigenlijk wel wind ?) was tot dan toe onze vriend. Die relatie bekoelde echter aanzienlijk toen we bij Grobbendonk langs het Albertkanaal in noord-westelijke richting gingen rijden.
Een meer dan stevige bries was ons deel. Een enkeling van ons (ik noem geen namen) weigerde hiervoor te capituleren en hield het tempo onverminderd hoog. De pedalen werden gedurende de zeker 15 kilometer zwaar-wind-tegen langs het kanaal flink gegeseld. Met als gevolg dat de scribent dezes de hartslag enkele malen richting de rode zone zag gaan. “No pain, no gain” zullen we maar zeggen.
Een zucht van verlichting ging dan ook door de groep toen we bij Schoten afscheid konden nemen van het Albertkanaal om in noord-westelijke richting langs het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten weer koers te kunnen zetten richting Brecht. Ergens bij Loenhout pas gebeurde het welhaast onvermijdelijke; lek. Met vereende krachten werd de “muizetand” uit het rubbercanvas verwijderd en de nieuwe binnenband van voldoende koolzuurgas voorzien.
Snel de grens over en via Wernhout en De Moeren naar Rucphen, alwaar een warme en vooral droge personenwagen nog stond te wachten om mij richting een welverdiende douche te transporteren. Of toch eerst nog ene drinken bij Jagersrust….?
Vooruit dan maar…
Van uw verslaggever
Marc Lodewijks
